نگار جان وقتی داری چراغ های مسیر فرودگاه رو یکی یکی می شماری و از من دور و دور تر می شی دلم می‌خواد منو یادت باشه. همون پسری که نفهمیده بود لمس کردن یعنی چی. پسری که هیچی نمی دونست تا یه روزی که تو اومدی. برای همیشه اومدی و من دیگه به این فکر می کردم، آخه اون چیه روی این زمین لعنتی، چیه که نگار رو خوشحال می کنه. هیچی نبود. من می فهمیدم که خرگوش و خرس و  اون عطر ایتالیایی هم اونجوری که من دلم می خواد شادت نمی کنه.

اونجوری که چشات گرد بشه و بگی: وای هاتف اینو از کجا گیر آوردی؟

نمی‌دونم از کجا ولی می‌فهمیدم و چه حسرت کشنده‌ای. تا قبل از اون روز که ویزات اومد نمی‌دونستم همچین برقی هم توی چشمای تو میاد. می دونی؟ نمی دونستم.

من نا آگاه بودم. نگار، نگارم، خیلی فکر کردم، دنبال یک چیزی می گشتم تا تو رو یاد من بندازه و به تمام ظرافت‌های تو نزدیک باشه و چیزی نبود.

هیچی اون خنده‌های گرم تو رو نداشت.

آرامش و وقارت وقتی با من توی خیابون شلوغ قدم می زدی همراه اون سکوت مست کنندت رو توی کدوم کهکشان باید پیدا کنم؟ نگار، نگار زیبای من. این گردنبند رو به یاد هاتفی به گردنت بنداز که نتونست مثل تو رو پیدا کنه.

نگارتون کنارتون هست؟